Το χρονικό σημείο κατά το οποίο σταματάει να υπάρχει έμβρυο και ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή έχει πολύ μεγάλη σημασία για το ιατρικό και το ποινικό δίκαιο, καθώς τα εγκλήματα κατά των εμβρύων από δόλο επισύρουν πολύ μικρότερες ποινές συγκριτικά με τα εγκλήματα κατά των ανθρώπων από δόλο. Επίσης, στον Ποινικό Κώδικα τυποποιούνται εγκλήματα κατά των ανθρώπων από αμέλεια, ενώ εγκλήματα από αμέλεια κατά της ύπαρξης του εμβρύου δεν υπάρχουν. Το αν ένα ον θα θεωρηθεί άνθρωπος ή έμβρυο κατά τη στιγμή της θανάτωσής του, επομένως, έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους γιατρούς και το μαιευτικό προσωπικό, καθώς αν θεωρηθεί άνθρωπος και ο θάνατος του επέλθει λόγω ιατρικής αμέλειας, τότε στοιχειοθετείται το έγκλημα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια που είναι πλημμέλημα, ενώ αν θεωρηθεί έμβρυο τότε πραγματοποιείται τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης από αμέλεια, έγκλημα που τιμωρείται μόνο όταν πραγματοποιείται από δόλο.
Ως προς το αστικό δίκαιο δεν υπάρχει κανένα ερμηνευτικό πρόβλημα, καθώς το άρθρο 35 του Αστικού Κώδικα ορίζει ότι άνθρωπος αρχίζει να υπάρχει με την γέννηση, δηλαδή με το πέρας της διαδικασίας του τοκετού. Βέβαια, υπάρχει περίπτωση και για το αστικό δίκαιο ένα έμβρυο να θεωρηθεί άνθρωπος εφόσον γεννηθεί ζωντανό, για λόγους κληρονομικούς ή διεκδίκησης αποζημίωσης για ψυχική οδύνη από τη θανάτωση γονιού κ.λπ.
Αντίθετα, το άρθρο 303 του Ποινικού Κώδικα ορίζει ότι η παιδοκτονία (ανθρωποκτονία του παιδιού από τη μητέρα, άρα προϋποτίθεται η ύπαρξη ανθρώπου) πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό. Επομένως, γίνεται αντιληπτό ότι για το ποινικό δίκαιο άνθρωπος υπάρχει και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η ρύθμιση αυτή στηρίζει τον λόγο ύπαρξης της στη δυνατότητα που δίνει να ασκηθεί ποινική δίωξη σε ιατρικά λάθη και παραλείψεις που συντελέστηκαν από αμέλεια του ιατρικού προσωπικού κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται σε αυτή τη περίπτωση είναι σε ποιο ακριβώς σημείο του τοκετού σταματάει να υπάρχει έμβρυο και αρχίζει η ανθρώπινη ύπαρξη. Το ερώτημα αυτό είναι εύλογο, καθώς η διαδικασία του τοκετού μπορεί να διαρκέσει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (συνήθως διαρκεί κάποιες ώρες). Ως προς το ζήτημα αυτό έχουν υποστηριχθεί δύο απόψεις.
Η γερμανική θεωρία και νομολογία, καθώς και μέρος της ελληνικής θεωρίας υποστηρίζει ότι ανθρώπινη ζωή αρχίζει να υπάρχει με την έναρξη του τοκετού, δηλαδή όταν αρχίζει η φυσική διαδικασία με τις οδύνες ή όταν υπάρχει καισαρική απ’ τη στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της καισαρικής, ως ιατρική πράξη. Η άποψη αυτή τοποθετεί την έναρξη της ανθρώπινης ζωής στο ίδιο χρονικό σημείο με την έναρξη του τοκετού, ακολουθώντας το γράμμα του νόμου.
Αντίθετα, στην Ελλάδα η πλειοψηφία της θεωρίας και η νομολογία υποστηρίζουν ότι ανθρώπινη ζωή αρχίζει να υπάρχει όταν εμφανίζεται ο άνθρωπος στον εξωτερικό κόσμο ως αυτοτελής οντότητα και έχει τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτοτέλεια έχει το ανθρώπινο όν ακόμα και όταν δεν έχει αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος ή δεν μπορεί να επιζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός του σώματος της γυναίκας ή δεν έχει πλήρως ανεπτυγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτό που έχει σημασία για την θεωρία αυτή, ώστε να θεωρηθεί το ον ως άνθρωπος και όχι έμβρυο, είναι να επιβιώσει έστω και για κάποια δευτερόλεπτα εκτός του σώματος της γυναίκας και να έχει κάποια βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Η άποψη αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα προσφέρει μεγαλύτερα εχέγγυα ασφάλειας στο ιατρικό προσωπικό, αφού τοποθετεί την έναρξη της ανθρώπινης ύπαρξης στα τελευταία στάδια του τοκετού. Κατά την έναρξη του τοκετού θεωρείται ότι υπάρχει ακόμα έμβρυο, επομένως μέχρι αυτό να εμφανιστεί στον έξω κόσμο με αυτοτέλεια και με βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, οι εσφαλμένοι ιατρικοί χειρισμοί θεωρούνται ως εγκλήματα κατά της ύπαρξης του εμβρύου και τιμωρούνται μόνο εφόσον έχουν τελεστεί από δόλο και όχι από αμέλεια.