Τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες που γέννησαν οι ελληνικές ποινικές ρυθμίσεις – ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα - με αντικείμενο πράξεις σχετικές με ναρκωτικά, οδήγησαν στη θέσπιση ενός νέου νομοθετήματος κατά της διάδοσης των ναρκωτικών, του Νόμου 4139 / 2013, στο προοίμιο του οποίου περιλαμβάνονται η διαδικασία που προηγήθηκε της ψήφισης καθώς και οι στόχοι που τέθηκαν. Πρόκειται για τον νόμο, οι παραβάσεις του οποίου βρίθουν και απασχολούν σε μεγάλο βαθμό τα πινάκια των ελληνικών ποινικών δικαστηρίων.
Με βάση το άρθρο 8 περ. θ΄ ΠΚ οι ελληνικοί ποινικοί νόμοι εφαρμόζονται σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς, ανεξάρτητα από τους νόμους του τόπου τέλεσης, όταν πρόκειται για παράνομη εμπορία ναρκωτικών. Η νομολογία υιοθετεί την ευρεία άποψη που κυριάρχησε στην απόφαση 1200 / 1976 ΟλΑΠ σύμφωνα με την οποία εμπορία υφίσταται σε οποιαδήποτε περίπτωση πραγματοποίησης ή διευκόλυνσης της κυκλοφορίας ναρκωτικών από άτομο σε άτομο. Έχουν υπαχθεί έτσι στην έννοια της εμπορίας η πράξη της αγοράς προς μεταπώληση, αλλά επίσης και η μεταφορά, η διαμετακόμιση, καθώς επίσης και κατοχή εφόσον δεν προορίζεται για προσωπική χρήση.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το εξής ερώτημα : αν κάποιος καταδικαστεί στο εξωτερικό για πράξεις εμπορίας ναρκωτικών και εκτίσει την ποινή του εκεί, μπορεί να δικαστεί εκ νέου από τα ελληνικά δικαστήρια κατά το άρθρο 8 περ. θ΄ ΠΚ; Η καταδίκη από ελληνικά δικαστήρια για πράξεις εμπορίας ναρκωτικών είναι δυνατή, ακόμη κι αν προϋπήρξε δίκη ( αθώωση ή οριστική καταδίκη και έκτιση της ποινής ) από αλλοδαπό δικαστήριο. Και τούτο διότι η έννοια της παραγράφου 7 του άρθρου 14 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και τα Πολιτικά Δικαιώματα είναι ότι κανείς δεν δικάζεται δεύτερη φορά για πράξη για την οποία αθωώθηκε ή καταδικάστηκε από δικαστήριο του ίδιου κράτους. Η ανωτέρω αναφορά στα τοπικά όρια της ελληνικής νομοθεσίας για τα ναρκωτικά κρίθηκε επιβεβλημένη διότι τα αδικήματα που σχετίζονται με την παράνομη εμπορία ναρκωτικών έχουν κατεξοχήν διασυνοριακό χαρακτήρα.