Το άρθρο 210 ΚΔΔικ εισάγει για πρώτη φορά στο ελληνικό διοικητικό δικονομικό δίκαιο τον θεσμό της προσωρινής ρύθμισης κατάστασης ως μορφή προσωρινής δικαστικής προστασίας την οποία συνάπτει πλέον τόσο με το ένδικο βοήθημα της προσφυγής όσο και με το ένδικο βοήθημα της αγωγής. Ως κατάσταση υπό την έννοια του άρθρου 210 ΚΔΔικ μπορεί να οριστεί κάθε συμπλοκή γεγονότων ή συμβάντων πραγματικής ή νομικής φύσης των οποίων προσβάλλεται η ύπαρξη και ζητείται η προστασία είτε με την αναγνώριση είτε με τη διαμόρφωση, είτε με τη δημιουργία νέας κατάστασης ικανής να άρει την ύπαρξη ή την ενέργεια μιας ζημιογόνου πηγής.
Η προσωρινή ρύθμιση κατάστασης διακρίνεται στην προσωρινή καταδίκη του ενάγοντος ή του Δημοσίου σε ενέργεια, παράλειψη ή ανοχή πράξης, και στην προσωρινή λήψη ρυθμιστικών μέτρων διαπλαστικού χαρακτήρα, με σκοπό την άρση της ύπαρξης ή της επενέργειας ζημιογόνου πηγής.
Αρμόδιο δικαστήριο για τη χορήγηση της προσωρινής ρύθμισης κατάστασης είναι το τριμελές ή μονομελές δικαστήριο στο οποίο εκκρεμεί η διαφορά, εφόσον αυτό είναι αρμόδιο για την εκδίκαση της κύριας υπόθεσης. Σε περίπτωση αναρμοδιότητας η σχετική αίτηση παραπέμπεται στο αρμόδιο δικαστήριο υποχρεωτικά μαζί με την κύρια υπόθεση.
Τέλος, λόγο προσωρινής ρύθμισης κατάστασης μπορεί να θεμελιώσει το κατεπείγον της συγκεκριμένης ρύθμισης, καθώς και ο κίνδυνος να καταστεί από την πάροδο του χρόνου αδύνατη ή ιδιαίτερα δυσχερής η ρύθμιση της κατάστασης, ακόμη κι αν εκδοθεί ευνοϊκή οριστική απόφαση για την αντίστοιχη αγωγή ή προσφυγή.
