Ο Ν. 489/1976 θεσπίζει κανόνα αναγκαστικού δικαίου στο άρθρο 1 σύμφωνα με τον οποίο, ο κάτοχος η κύριος του αυτοκινήτου οφείλει υποχρεωτικά να το ασφαλίζει. Η ασφάλεια αυτή επιτυγχάνεται μέσω της σύναψης της λεγόμενης ασφαλιστικής σύμβασης. Ο ανωτέρω Νόμος θεσπίζει το ελάχιστο της κάλυψης, την οποία οφείλει να εξασφαλίσει ο κάτοχος/κύριος για το αυτοκίνητο του. Παράλληλα όμως, όπως προκύπτει και από την ελευθερία σύναψης συμβάσεων, εναπόκειται στη βούληση του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου για το αν θέλει να συνάψει περαιτέρω σύμβαση με τον ασφαλιστή, ξεχωριστή και αυτοτελή από αυτή που του επιβάλει ο Ν. 489/1976, ώστε να λάβει ασφαλιστική κάλυψη και για επιπλέον ζημίες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η σύναψη ασφαλιστικής σύμβασης για πράγματα τα οποία μεταφέρει ένα όχημα (άρθρο 2 παρ.2γ Ν.489/1976). Στην προκειμένη απόφαση, το δικαστήριο έκρινε ότι τα μεταφερόμενα από το όχημα πράγματα δεν καλύπτονται από την ασφάλεια εφόσον ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου δεν μερίμνησε ώστε να συνάψει την απαραίτητη χωριστή σύμβαση καλύψεως προκειμένου να τα προστατέψει.